हिजो राती बाटै बाहिर पानी परिरहेको थियो । झ्याल बाट आएको सिरसिरेले मैले ओढेको पछ्यौरी उडाइरहेको थियो । घरी हावाले घरी पानीले अनि घरी मनका ज्वारभाटाहरुले मलाइ चिसो पारिरहेका थिए । यसै त मेरो मन चिसो छँदै थियो त्यसमा झरि, हावा अनि तिम्रो यादले म कठ्याङ्ग्रिइरहेकी थिएँ । तिम्रो न्यानो अँगालोको सपना बुनेर कौशीमा सुनसान रातमा अग्रात खोजिरहेकी थिएँ ।
मैले उसलाई धेरै समयको प्रतिक्षा ब्यग्रता पछि दोबाटोमा भेटेकी थिएँ । कहिले नभेटेको मान्छे नदेखेको मान्छे मात्र मनले देखेको मान्छे देख्दा सामान्य नर्भस भए पनि उ सँग म पहिले देखिनै भेटिराखेको र देखिराखेको जस्तै भयो कुनै नयाँ भएन मलाई । उस्को काख जन्मै देखि मेरो, उस्को निराकार मायामा म पनि उस्तै गरि घुलिएकी थिएँ । त्यसबेला मैले त आफैलाई पनि भुलेँ, मेरो उद्गम पनि भुलेँ । हामिले सँगै नास्ता गर्यौँ मन त शेयर गरेकै थियौँ एउटै खाजा पनि शेयर भयो एकै ठाउँमा तै पनि कुनै अनौठो लागेन बरु अझै केहि पुगेन झैँ लाग्यो ।
त्यसपछि हाम्रो यात्रा बाइकमा भयो, उ अगाडि बस्यो म पछाडि बसेँ, बाइकको यात्रा पनि जिवन यात्रा जस्तै थियो, तल ठूलो नदी अरठ्ठपरेर घरी सुलुलुलु घरी ढलीमली गर्दै थियो । लैनो भैसीको ब्याउँते दुध जस्तै पानी पनि अल्छि मान्दै ठेलिँदै थियो झन त्यसमा मेरो राजा सँग भेट भएको बेला मेरो मन लैनो भएर त्यसभन्दा पनि बाक्लो भएको थियो जुन आफैलाई पनि मत्मत्याउने भइसकेको थियो । आफैलाई म के गरुँ के गरुँ जस्तो भएको थियो । बाटैमा यात्रैमा हिँड्दा हिड्दै उसलाई समातेर चिमोटुँ जस्तो भएको थियो तर म आफैलाइ सम्हालिरहेकी थिएँ । बिभिन्न बहाना मा शारिरीक रुपमा पनि निशान सँग पौँठेजोरी खेल्दै थिएँ म, बाटोका जोल्टिङ्गहरु, खाल्डाखुल्डीहरु पनि कहिलेकाहिँ त काम लाग्दारहेछन झैँ लाग्यो, उफाथ्र्यो घरी घरी । उसको चलाउने स्पीड पनि अलि गरम नै थियो अनि घरी नरम पनि थियो, बाटोमा मेरो हाल सोधिरहन्थ्यो मेरो चाल सोधिरहन्थ्यो र बाटोका ऐतिहासिक स्थलहरु पनि दर्शन गराउँदै थियो जुन म पहिलो पटक भएपनि साक्ष्यात्कार गर्न पाएकी थिएँ ।
हाम्रो पाल्पा बजार पनि कम्ता राम्रो थिएन, काठमाण्डौ बिभिन्न टोलका नाउँमा यहाँका टोलका नाम राखिएका थिए अनि सँस्कृति पनि केहि मिल्दो जुल्दो थियो । पाल्पाको सिरानमा श्रीनगर उस्तै राम्रो अनि अलि टाढा रानी महल पनि यहि जिल्लामा कालीगण्डकीको किनारमा छ भन्ने सुनेकी हुँ तर जान पाएकी छैन । आफ्नी मनकी रानीको सँझनामा सुनसान ठाउँमा महल बनाएर सँझनालाई राणाकालीन शासकले इतिहास बनाए, म पनि एक छिन रानी भइ हेरेँ अनि निशानलाई सँझेँ, उस्ले पनि मलाई यस्तै माया गर्छ कालीगण्डकीको किनारमा न सही मनको किनारमा त रानीमहल बनाएकै छ, त्यो रानीमहलमा त के नै छ र भन्ने सँझेँ अनि एकपटक उसलाई हिँड्दा हिँड्दै मज्जाले च्यापेँ, उसले के भयोे बाबा डरलाग्यो भनेर सोध्यो स्पीड कम गरुँ भन्दै थियो मैले तिमिले सके जति गर भनेँ, म मा घरी घरी उर्लिएर आउँथ्यो खहरे अनि सम्हालिएर टार्थेँ ।
हामी भेट हुन भन्दा पहिले नै एक आपसमा समय मागिरहेका थियौँ तर बोल्न नसकेका प्वाक्क परेका थियौँ जुन गुनासोले बिस्तारै नजिक ल्यायो र एक दिन दुबैले दुबैसँग माग्यौँ भन्ने लाग्यो । म पाल्पा बाट काठमाण्डौँ हिँडेकी मान्छे र उ पनि पोखरा बाट हेटौँडा हिडेको मान्छे हामि मुग्लिङ्गमा भेट भयौँ र दिन शेयर गर्न मेरो फर्माइशमा सौराहा जाने कुरा भयो अनि हामि उता तिर हुईँकिएका थियौँ । उ पनि धेरै समय सौराहा नगएको रहेछ त्यसैले बाटो सोधेर हामि सौराहा तिर लाग्यौँ र बाटोमा सामान्य हुँदा हुँदै गन्तब्यमा पुगियो, बिसौनीमा बसियो र बल्ल आफ्नो परिवार जस्तो आफू सम्पन्न भए जस्तो लाग्यो ।
समयले यस पटक हामिलाई जिन्दगीको पयो बटार्न पहिलो पटक साइत जुराईदिएको थियो । हामि पनि अझै झ्याम्मिन खोज्दै थियौँ मनका तख्ताहरुमा दुखका कथाहरु एक्लो हुँदाका पीडाहरु सावीक जिन्दगीका आरोह अबरोहहरु शूलहरु अनि तुषहरु पनि निचोर्दै थियौँ । भेटहुँदा हामिहरुलाई बिसाउने चौपारी भेटेजस्तो जिवनका आफ्ना परिस्थिति र परिवेश भुलेर आफैमा हराइरहेका थियौँ । मायाका सर्जामहरु जोरजाम गर्नमै हाम्रो समय खर्च भइरहेको थियो तैपनि उत्ताउलो माया मौसमी माया हामिमा थिएन । हाम्रो त इँगेजमेण्टमात्र भएको थियो त्यहि पनि फेसबुकमा भेट त बल्ल पहिलो पटक भएको थियो र पनि बर्षौ पहिले बिबाह भैसकेको पुरानो जोडी धेरै बर्ष पछि भेट भए झैँ कस्को मनमा को पसेर हुँडल्ने भन्ने ध्याउन्नमै थियौँ ।
मैले निशानलाई निशान भन्दा पनि मेरो काले भनेर बोलाउँथेँ अनि ऊ पनि काली बज्यै भनेर चिमोट्थ्यो शायद काले भन्दा उसलाई कस्तो कस्तो लागेर होला । घरी उस्को चुम्बनले घरी उसको आलिङ्गनले मलाई तरङ्गीत पारीरहन्थ्यो, मलाई उस्को काखमा अहिले त रमाइलो गर्न भन्दा पनि रोएरै पुगेको थिएन । जिबनका कुइनेटाहरुमा मैले भोगेका अमिला समयहरु, नीम जस्तै तीता लाग्ने ति अरिमुठे यादहरु म झन आल्हादित हुन्थेँ र उस्को काखमा झम्टिएर रुन्थेँ घरी घरी । त्यो रुवाई मलाई पीलो निचोरे जस्तै हल्का हुन्थ्यो जस्ले फेरि अलिकति मनमा खुशी भएर हल्का हुन्थेँ अनि हावामा तैरिए जस्तै उसँग तैरिन्थेँ म अनि राप्ती खोलामा गोहीले बयेली खेले जस्तै हामी मायामा बयेली खेल्थ्यौँ ।
साँझ पख राप्ती खोलाको किनारमा हामिहरु डुल्न हिड्यौँ, अप्ठ्यारो ठाउँमा घरी मैले घरी उस्ले मलाई हात दिन्थ्यो अनि हातमा हात मिलाएर हामिहरु प्रकृतिको बिबिधताको पनि फूर्की लगाउँदै हिँड्दै उता परको ढिस्कोमा आराम कुर्चीमा बसेर कालो चिया पनि खायौँ । बिधिवत रुपमा रेष्टुरेण्टको कुर्चीमा बस्दा उस्को हस्पिटालिटी हुनु स्वभाविक नै थियो । बोलेर कहिले नसकिने हाम्रा कथाहरु सकिएकै थिएनन । फोनमा बोलेको फेसबुकमा च्याट गरेको अनि कमेण्टमा दोहोरी खेल्नु त के हो र यो सामिप्यता त स्वर्ग जस्तै भयो हामिलाई मनको धोको पु¥याउनलाई, अनि थाहा भयो त्यो बिजुली माया भन्नाले फेसबुक माया र यो साक्षात मायामा कति भिन्नता रहेछ भनेर तर माध्यम त त्यहि थियो फेरी ।
सँघर्ष गर्दा गर्दै म यहाँ सम्म आइपुगेँ र अगाडि पनि त्यति सजिलो छैन तैपनि म निशान लाई साथ दिए र दिइरहन्छु पनि अब त जिवनको यो दैनिक होमवर्क जस्तै भयो समयले जुराइदिएको बिभिन्न अबस्थामा समय भन्दा हामी अगाडि थिएनौ अनि त्यहि समयका हामि दास थियौँ । सौराहा बजारमा रातभर राती नौ साढे नौ बजेसम्म डुल्यौँ अनि होटलमा आएर बिसायौँ आफ्नै बिस्तरामा अझ भनौ हाम्रा बिस्तराहरु मनहरु थिए मनको सिरानी राखेर मायाको सुकुलमा नै सुतिरहेका थियौँ । भन्थे केटा केटि भेटहुनु भनेको पहिलो शर्त केहि फरक हुन्थ्यो हामिमा त्यो बिषयले भन्दा पनि धेरै समयमा लामो पर्खाइमा भेटिएका प्रेमीहरु अझै माया साटेरै पुगिरहेको थिएन । चुम्बनमा हराउनु आलिङ्गनमा बिलाउनु फेरि भेटिनु त सामान्य भयो निशान सँगको बसाई मेरो लागी, उ एकदम असल मानिस हो असल जिवनसाथी हो कति समर्पीत छ कति निष्ठावान छ भनेर म शब्दमा ब्याख्या नै गर्न सक्दिनथेँ म ।
निशान पनि एक्लो छ, उसलाई उस्को नियतिले जहिले पनि सताइरहन्छ बिभिन्न नाउँमा, तै पनि उ समय सँग हार मान्ने मानिस होइन परिस्थिति सँग जुध्ने शक्ति उसँग मौजुद छ र त लडिरहेछ, लड्ने हिम्मत राख्छ मेरो बैशाखी टेक्न चाहन्छ, ऊ जे पनि गर्न समर्थ छ उसलाई हरपलमा मेरो साथ सदा सर्वदा रहन्छ, सँगै बस्नु रमाउनु मात्र जिन्दगी होइन यो बसाई ले धेरै समयको लागि पुग्छ यहि यादहरु साँचेर धेरै समय फेरी बाच्नु पर्छ त्यसमा मलाई कुनै बिस्माद छैन उस्को माया नै मेरो लागी हजार हो उस्को जिन्दगी मेरो लागी अमूल्य छ मेरो सास पनि त्यसैमा अड्किएको उस्को सास सँगै ।
यसरी हेर्दा यो कथा सभ्यताले लेखे जस्तो भए पनि मैले सभ्यताको धेरै पटकको गुनासो र अनि बार्तालापको आधारमा मैले कथात्मक रुपमा प्रस्तुत गरेको हुँ । बास्तवमा यस्तो भइदिए हुन्थ्यो भन्ने गुनासोका आधारमा तयार पारिएको हो । मैले र सभ्यताले आफूहरु बिचमा घुलाएका अनि घुल्न बाँकी कथाहरुको सँयोजन होला । अवसर अनि त्यस्तै परिवेशको खोजी होला भनेर बुझिदिनुहोला अझै मेरी सभ्यता काली डल्लीको तर्फबाट एउटा केटी भएर कथा लेख्दा केहि नपुग्नु स्वभाविक हो त्यसलाई यहि रुपले बुझिदिनु होला । यो हामी दुबैको मनको कथा हो अझै कथा भन्दा पनि मनोबाद हो अनि लेखन शैली मा नयाँ प्रयोग हो मेरो ।
