अनौठो सफर 

बिहानै कफि अनि हल्का नास्ता गरेर टहलिन मन लाग्यो । तैपनि आइटिनरी मा औपचारिक कुनै कार्यक्रम थिएन मतलब सप्ताहान्त थियो । तैपनि हामि एक हप्ताका लागि बङ्गलादेशको चटगाउँमा मानव सँशाधन बिकास सम्बन्धि तालिमका लागि बिभिन्न सात वटा देश बाट भेला भएका ब्बस्थापकीय तहका कर्मचारी हरु थियौँ । खास आज साथीहरु सँग भन्दा पनि एक्लै टहलिन भन्दा पनि एक्लै हिँड्न मन लागेको थियो । 

म सँगै रुसबाट आएकी मोनास्की वोच पनि म सँगै जान्छु भनेर जिकीर गरि हुन पनि उ कसैसँग पनि मिल्न सक्दिनथी उ कस्ती कस्ती जस्ती लाग्दथ्यो मलाइ पनि अनि खासै उसँग झ्याम्मिन चाहन्नथेँ । म मेरो रुममै गएरै आराम गर्छु तिमी घुम्न जाउ भनेँ तैपनि मानीन म तिमी जहाँ जान्छौ आज म तिमीलाई छोड्दिन भन्थी अनि कता कता डर पनि लाग्दथ्यो । सोचेँ यो जावी केटिले मलाई के पो गर्ली र लड्नै परे पनि समातैरै पनि यसलाई म ठिक पारिहाल्छु नि भनेँ अनि अगाडि हिँड भनेर सँकेत गरेँ म आज तिमिसँगै दिनभर घुम्छु के भनेको थिएँ उस्ले मेरो दाहिने गालामा आधा मिनेट सम्म चुम्वन गरि मलाई त सहि नसक्नु भयो अनि भने यो के गरेको तिमीले मैले तिमिबाट यस्तो अपेक्षा गरेको होइन वोच भनेर न्याच्चिए पछि शायद उस्ले गल्तिको महशूस भएछ क्यार अनि सरि भन्दै कान समाति अनि प्रमिश भन्दै फेरि मेरो हात समातेर उस्को मनमाथि लगेर राखि मलाई अहिले त झन रिस भन्दा पनि हाँसो पो उठ्यो । 

मैले पश्चिमी सभ्यताका मेरा स्मृतिहरुलाई मेरो मानसपटलमा नियालेँ यो सबै त वोचलाई सामान्य जस्तै हो सँगै खेल्ने सँगै हिड्नै सँगै सुत्ने अनि हाम्रो अश्लिलता र उनिहरुको अश्लीलताको परिभाषा अनि लक्ष्मण रेखाहरु पनि फरक नै थिए । मैले तिमीलाई नितान्त नीजि कुरा सोध्न मन लागेको छ अनुमति दिन्छ्यौ तिमी भन्दा किन नहुनु नि बरु तिमी पो अनि लाज मान्छौ नि त्यसै त्यसै भन न । तिमी कहिल्यै नेपालको भ्रमण गरेकी छौ कि छैनौ भन्दा उस्ले छैन भनि एशियाली देशहरुमा यो पहिलो भ्रमण हो भन्दै कसिएका भित्री लुगा पनि यताउता तानेर खुकुलो पारी लाग्थ्यो उ कुनै दौडका लागी तयारी गरिरहेकी छ । उस्को अनुहारको छाला सेतो भए पनि जिउडाल चाहिँ नेपालका गुरुङ्गसेनी को जस्तै कस्सिएको थियो शायद लाग्थ्यो अलि अलि गहुँगोरी भा भएत आज रोदी गाउँन जाने भनेका भए हुन्छ भन्ने जस्तै लाग्दथ्यो । तौल पनि ७० भन्दा कम थिएन अनि उचाइ पनि म भन्दा एक इन्च जति अग्लि देखिन्थि चप्पल भने २ ईन्च हिल भएका लगाउँथि । 

हामि दिउँसोको समय सकाएर लन्च ब्रेकका लागि क्याफेमा पस्यौँ त्यहाँको चलन अलि फरक लाग्यो अहिले सम्म कि कार्ड किन्नु पर्ने अनि जुन काउण्टरमा गए र जे पनि माग्न पाइने र अन्तमा बाँकि भएको रकम उहि काउण्टरबाट फिर्ता पनि दिने र बाँकि रह्यो भने अर्को दिन पनि आउन मिल्ने रिचार्ज पनि गर्न पाइने राम्रो लाग्यो मैले पनि के थाहा महङ्गै होलानि भनेर ३००० टाकाको कार्ड किनेँ अनि वोच लाई आज तिमी अर्डर गर रस्सियन खाना खुवाउ तिमी आज भनेँ । उस्ले दुइ पेग ह्विस्की र स्न्याक्सहरु लिएर आई अनि दुइजना रेष्टुरेण्टको कुनामा गएर बस्यौँ । 

मैले कुरा उक्काएँ तिमीले अगाडि जुन चुम्बन गर्यौ नि वोच ! यो हाम्रो देशमा छाडा मान्छन !! अझ म त झन बिबाह नभएको तर इङ्गेजमेण्ट भइसकेको मान्छे हुँ .. यस्ता कुरा थाहा भयो भने त मेरो नियत माथि नै शँका गर्छन । शायद मेरो सम्बन्ध पनि तोडिन सक्थ्यो खैर यो नेपाल नभएर अर्कै ठाउँ भयो भन्दा उ यस्तो गललललल हाँसी । के भयो भन्दै ३ - ४ जना वेटरहरु आइहाले अनि नो थ्याङ्कस!! भन्दै पठाएँ शायद अलि अलि ह्विस्कीको पनि कमाल होला भन्ने लाग्यो । अनि पानी खाँदा उस्ले सबै कपडा भिज्ने गरि उस्को छातिमा पानी पोखी उस्का नशा नशा देखिने गरि पानीले बाटो बनाउँदै हिड्यो र पनि मलाई जे भयो उसलाई पात पनि हल्लिएन । त्यहि भएर केटिहरु शँका गर्दा रहेछन कतै अन्तै पो लाग्छकि भनेर लोभी जात हो केटाहरुको । आफूले आफैलाई नसम्हाल्ने हो भने कुनै कुरा पनि असँभव छैनन भनेर उस्को एक छिनको बसाइमा अड्कल गरेँ । समय क्रमको बिकास सँगै अनेक जटिलताहरु पनि सहज र सरल भएका छन । ब्यक्तिगत सम्बन्धहरुका सिमा रेखाहरुमा बिबिधता छाएको छ । पहिला देश भरि दुइ लेनको एउटा मात्र राजमार्ग भए कस्तो होला भन्ने समयबाट अहिले ६ लेनको बाटोमा भएका छनौट गर्न पाउने अवसरहरु पनि जिवनमा धेरै रहेछन ।

अनि उ र म लन्च पछि बीचमा घुम्न गयौँ त्यहिबेला मेरो उसँगै आएकि अर्कि साथीको फोन आयो कि कहाँ हो तिमिहरु भन्दै वोच लाई कत्ति पनि ह्विस्की खान नदिनु है अलि खायो कि आफूलाई सम्हाल्नै सक्दिन है म त्यहि भएर तिमिलाई तिम्रो फोनमा फोन गरेकी भन्दै सि यु सुन भन्दै उत्निखेरै फोन काटि म त बोल्नै पाइन । अनि फर्केर हेरेँ उ त लिक्वेर शपमा रक्सीहरुको रेटहरु सोध्दै थिई । हत्त पत्त म उस्को नजिक गएँ र पछि भन्दै उस्लाई त्यो ध्यान अन्तै तिर खिचेँ तर उ चाहि मलाई भन्दा पनि अर्का त्यस्तै पसलहरुको ध्याउन्न मै ब्यस्त थिई । मैले उसलाई हातमा समातेर बीचमा लिएर गएँ अनि कोकाकोलाको छत्रीले छोपेको आराम कुर्चिमा एकातिर म बसेँ र उ अर्कोमा बसि । 


अनि तिमीले मलाई किन रक्सि ल्याउन नदिएको अब के गरेर बस्ने भनेर सोधी । कुनै किताब पढ म्युजिक सुन या कुरा गर तिमिलाई ह्विस्की नभइ के बाँच्नै सक्दिनौ त कि क्या हो भने अनि म तर्फ फर्केर मन्द मुस्कुराई लाग्थ्यो यस्तो हाँसो सभ्यताले म सँग बस्दा हाँस्नु पर्दथ्यो तै पनि मैले सभ्यतालाई त कति हो कति मिस गरिरहेको थिएँ नत्र यस्ती पगली लाइ लिएर न कुरा मिल्छ निचोरेर फ्यालेकी कागति जस्ति रसै नभएकी जस्ती लाग्थ्यो । लाग्दथ्यो मासु पनि प्रेशरकुकरमा सिठ्ठि लगाएपछि बल्ल पाक्छ सिठि त यौवनको सँकेत हो त्यस्तै हो माया पनि । यो पनि पाक्नु पर्छ अनि म पाकेँ भनेर सँकेत नगरुञ्जेल प्रतिक्षा पनि गर्न सक्नु पर्दछ । यो वोच त कहिले पनि पाक्दिन हो यो त काँचै छ वा पाक्न नपाएर गिजोल्टिएकी हो कि झैँ लाग्दथ्यो घरि घरी । अनि त्यति बेला अघि रुझेको कटनको टिशर्ट खोलि अनि बिकनी मात्र लगाएर उता फर्केर सुती । एक मन लाग्यो यसलाई छोडेर जाउँ जे सुकै होस भन्ने लाग्यो फेरि अर्को तर्फ फेरि एक्लै केटि मान्छे लाई छोडेर कसरी जानु भन्ने लाग्यो नै पनि आधा घण्टा जति वरि परि टहलिएँ । 

उस्ले घोप्टो परेर अगाडिको ह्विस्की वाकिरहेकी थिई मैल हतपत उसलाई समातेर बिस्तारै उठाएँ अनि मेरो काखमा राखेर एक छिन अड्याएँ उ अर्ध बेहोस जस्ति भएकि थिई वाक्दा वाक्दै । पानीको वहावमा लिएर गएँ अनि उस्का हात खुट्टामा पानीले भिजाएँ अनि बल्ल पूरा होसमा आइ म उसलाई अझै समातिरहेको थिएँ पछि आफै तङ्ग्रिएर उठि । के भयो तिमिलाई भनेर सोधेँ किन वाकेको के तिमिलाई सञ्चो छैन कि क्याहो हिड जाउँ चेक अप गर्न । शायद तिमिलाई आरामको खाँचो छ हेर माइ डियर फ्रेण्ड वोच आफ्नो अनि आफ्नो स्वास्थ्यको ख्याल गर्नु पर्छ । झन तिमि त एक्लै छौ । उस्ले मेरो अनुहारमा आँखै झिमिक्क नपारीकन एकटकले हेरिरहि म भने तिनचार पटक आँखा झिम्काइ सकेको थिएँ अन्तमा उस्का आँखाबाट तरर बगेका आशुले आफैलाई पनि सम्हाल्न गार्हो भयो तैपनि थामिएर उस्का आँसु पुछेँ अनि अर्को सफा कुर्चिमा लगेर राखेँ । 

मैले जिन्दगीमा यति धेरै मायाले मेरो केयर गर्ने तिमिनै पहिलो मान्छे हौ निशान । हुन त मलाई थाहा छैन तिम्रो ब्यक्तिगत जिवन कस्तो छ तर तिमि सँसारका असल मानिसहरु मध्ये एक चाहिँ पक्कै हौ । मेरो जिवनकालमा म जान्ने भए देखि मेरा बारे केयर गरिदिने मेरा बारेमा सोच्ने मानिस नै कोहि छैन बाबु आमा ब्यापारि हुन उनिहरु पैसा नै सबै माया हो भन्छन पैसाकै मातमा मलाई सानै देखि मलाई आवासिय स्कुलमा भर्ना गरिदिए । परिवार माया ममता भन्ने चीजनै मैले बिर्सेँ । 

तिमि पत्याउन्नौ होला म त मेरो ड्याडलाई जीवनभरी चार पाँच पटक भन्दा देखेको छैन शायद पहिलो पटक देख्दा चिन्दीन पनि होला । मेरो के चीजले केटाहरु लाई आकर्षण गर्छ भन्ने पनि मलाई थाहा छैन र मलाई खानु हिड्नु बरालिनु भन्दा बाहेक कुनै चीज थाहा छैन । अफिसमा पनि मेरा समकक्षिहरु मलाइ माया दया सिल स्वभाव नभएकि भनेर डाक्छन । म रक्शी खाएर बाटैमा पल्टौँ कि त पुलिस थाना भित्र हुन्छु नत्र बाटामै हुन्छु त्यस भन्दा अरु कोही छैन मेरो केही छैन मेरो निशान प्रमिश भनेर थ्याच्च बालुवामा फुङ्ग धूलो उड्ने गरि बसी । 

मैले उसलाई पाखुरामा समातेर उठाएँ अनि अब हिँड जाउँ कतै गएर फ्रेश लेमन जुश खाउँ अलि हल्का हुन्छ भन्दै उस्ले अगाडि सुकाएको टिशर्ट ल्याउर लगाउ भने । तिमि त सार्है बिन्दास रैछौ यार वोच ! तर सम्हाल्नु पर्छ आफुलाइ तिमिले । तिमिसँग भेट भएर पनि मैले जीवनमा केहि सिकेको छु, तिमी चिन्ता नगर तिम्रो जिवन यात्रामा एउटा असल साथीको हैसियतले म तिमिलाई हरदम सहयोग गर्न तयार छु । तर म तिमिलाई श्रीमतिको रुपमा स्वीकार्न सक्दिन किनकी म पहिले नै सभ्यता सँग ईङ्गेजमेण्ट भैसकेको छ । ऐ ! ऐ !! तिम्रो इङ्गेजमेण्ट पनि भैसक्यो राम्रो !! शायद सभ्यता निकै भाग्यमानी केटि हो तर केहि छैन म तिम्रो असल साथि त बन्न सक्छु नि निशान !! त्यो त म पनि तिमिलाई यत्तिकै त अब कहाँ छोड्न सक्छु र यदि मैले तिमीलाई प्रोपोज गरेको भए तिमि स्विकार गर्थ्यौ भन्दा उस्ले ऐठन बाहिर निकाल्दै भनी सब भन्दा भाग्मानी म आफूलाई ठान्ने थिएँ । तर केहि छैन म मा केहि लोभ छैन । तिम्रो लागि जे का लागि जहिले पनि खुल्ला छु सम्झ म तिमि सँग बिबाह नगरेपनि अरु कसै सँग बिबाह गरेपनि पहिलो पुरुषको रुपमा मैले तिमिलाई नै सम्झिने छु । 

त्यसो नभन वोच जस सँग बैबाहिक सम्बन्ध हुन्छ तिम्रो पहिलो पुरुष पनि त्यहिनै हो मनमा एक जना सजाउने अनि सम्बन्ध राख्नु भन्दा एक्लै बस्नु बेश हुन्छ कुरा बुझ्यौ भन्दा उस्ले भनि त्यसो भए म जिवनभर एक्लै बिताउने छु भन्दा मलाई कता कता चिसो पस्यो तर एक हप्ता पछि यो रुस गइहाल्छे अनि म नेपाल जान्छु अनि समयले सबै कुरा आफै ठाउँमा ल्याइदिन्छ जस्तै लाग्यो । जीवनको मोडहरुमा केहि गणना गर्न योग्य मानिसहरु मध्ये वोच पनि एक हो मेरो लागि उ त मेरो लागि एसाइनमेण्ट पनि हो त्यो के भने उस्लाई माया के हो जीवन के हो जीवनका अपार सुख अनि अविस्मरणीय दुख हरु कस्ता हुन्छन भनेर सिकाउनु थियो उसलाइ असल साथिको हैसियत ले मैले त्यत्तिकै छोड्नु मेरो मानवीयता नै रहँदैनथ्यो । 

दिन भरि गाइ बाख्रा चरनमा छोड्दा घरि घरि दशैँ आए जस्तै बुरुक्क बुरुक्क गरे जस्तै म पनि त्यस बेला चरनमा बङ्गलादेशमा उफ्रिँदै थिएँ बुरुक्क बुरुक्क कहाँबाट त्यो रसियन केटि वोच आई अनि जीवनमा नया एसाइनमेण्ट थपियो । अरु त सामान्य जस्तै लाग्यो त्यहाँ बसुञ्जेल पनि मैले उसलाई जीवनका यथार्थहरु सिकाएँ अनि छुटने बेला भयो आ आफ्नो गन्तब्य तिर उसले मलाई अरु एक दिन बसिदिनका लागि आग्रह गरि म हार्न सकिन अनि हाम्रो करिव एकै समयको फ्लाइट थियो । हामि ढाका बिमानस्थलको टर्मिनलमा थियौँ मेरो भन्दा उस्को जहाजको फ्लाइट आधा घण्टा अगाडि भएकाले उ म बाट छुट्ने बेला भयो । 

निशान तिमि जे सुकै सोच ! मलाई सँसार भरिकै नराम्री केटि भनेर सोच !! तर मैले मेरो जिवनकालमा तिमि जस्तो असल मान्छे पहिलो पटक भेटेँ र शायद यहि अन्तिम रहिरहोस ! सँगै जीवन बिताउन नपाएनी सहि कम्तिमा बर्षमा एक पटक रुस आउनका लागि निम्तो गर्न चाहन्छु जसद्धारा मैले बर्षको महान चाड मनाउँन पाउँ मेरो प्रभूको दर्शन गर्न पाउँ । मेरो घरका परिवारलाई तिम्रै साक्षात्कारमा सगर्व भन्न सकुँ कि तिमिनै यस्तो मानिस हौ जस्ले मेरो जीवनको शैली नै फेरिदियौ सिस्टम नै बदलिदियौ लाग्छ मेरो त रगत नै बदलिदियौ । तिमि मेरो नशा नशामा दौडिरहने छौ अनि हामि दुबै जना मुटुमा भेट हुनेछौँ अनि मुटुका भित्ताहरु ठोकेर ढुक्ढुकीलाई निरन्तरता दिने छौँ । सक्छौ भने तिम्रि सभ्यतालाई पनि लिएर आउ । म तिमिलाई देख्न पाए मात्रै पनि पुग्छ तिमिहरुको दाम्पत्य जीवन सफल रहोस भनेर पनि म हरदम मेरो येशु सँग कामना गर्ने छु । मिल्छ भने अर्को क्रिष्मश मा तिमि सके दुबैजना नमिले पनि तिमि एक्लै भए पनि मेरो र मेरो परिवारको साथमा हुने छौ मलाई येशु को पुजा गर्दा प्रभूको उपहारको रुपमा तिमिलाई ग्रहण गर्न पाउँ भन्दै उसले रातो गुलावको फूल मेरो हातमा थमाई अनि मेरो मुठीमा चुम्बन गरेर जहाज तिर लागि । म हेरि रहेकै थिएँ उ हात हल्लाइ रहेकि थिइ म पनि हात हल्लाइ रहेको थिएँ म आफैलाई बिर्सि रहेको थिएँ त्यतिबेला । जहाज उड्यो अनि मेरो जहाजको टर्मिनल पनि खुला भयो म पनि जहाज भित्र गएँ ।

म हिजो र आज 

अचेल हामिहरु जिवनयापनका लागि अलि बढि नै शौखिन हुन थालेछौँ भन्ने कुरा धेरै बर्षपछि म गाउँमा जाँदा मलाई थाहा भयो करिव १५ बर्ष भइसकेछ गाउँ छोडेको पनि । कहिलेकाहीँ जाने गरेपनि कसैसँग मन अघाउने गरि कुरा गर्नै पाइँदैनथ्यो तर यसपालि म एक हप्ताका लागि बस्न मेरो गाउँमा गएको थिएँ । शहरको कोलाहल अनि शहरमा बस्ने सुक्दै गएका इनार जस्ता फुस्रिएका मानिसहरुको सँगतबाट दिक्क भएर खातका खात कामहरु छोडेर म गाउँ पसेको थिएँ । त्यो मेरो आफ्नो गाउँ भएर पनि समयको अन्तरालमा म त्यहाँ बाट बिरानीएको थिएँ तर मेरो आफ्नै घर भने त्यहाँ थिएन आजकल । 
बाटैमा पर्ने मुखिनी आमैले मलाई घोरिएर हेर्नु भयो खैर आँखा बसेछन क्यार अनि चुरोटले मक्याएको घाँटीले "यो त मास्टरको छोरो हो कि क्याहो ?" भनेर "एता आइजा" भनेर बोलाउनु भयो म पनि गएँ अनि कुखुरो थुनेको डोको माथी ठुस्स बसेँ अनि हर्लक्क बढेकी नानीले महि ल्याइदिइ, खाएँ अनि सोधेँ "को हो यो ?" "अनि नातिनि हो नि साइला कि छोरी" भन्नु भयो अनि म आफैलाइ म गाउँ नआएको समयको सिमा थाहा भयो । एक छिन बसियो मकै पनि फेरि महि सँग खाइयो चिया पनि खाइयो खुब कुरा भए मुखीनी आमै सँग । 
मलाई पिशावले च्यापेर मर्नु भएको तर शहरको बानीले होला चर्पी कता छ भन्दा "हाम्रो चर्पी त उतै झ्याङ्गतिर त हो नि पाखामा !" भनिरहँदाखेरी मैले मेरो इतिहासलाई पनि सँझेँ । अहिले पिज्जा, बर्गर, चाउमिन, सेकुवा, तास, चिल्लि सिल्ली, के के हो खाँदा खाँदा दिनमा २ -३ पटक चर्पी जान पर्ने त्यहि पनि खल्लास नहुने त ब्यथानै भएको छ । अस्पतालहरुमा अनि क्लिनीकहरुमा धाउनेहरुको भिडनै लाग्दछ । तर त्यतिबेला न हाम्रा घरमा फिल्टर थिए न अरुनै त्यस्ता आधुनिक भाँडाकुँडाहरु थिए । गोरु चराएर घरमा आउँदा आमाले आजै महि पारेको घ्यूमा चुहिने गरि बनाएको कोदोको रोटि अनि टमाटर अनि पदिनाको चटनी खाट्टि दुध सँग खाँदाको मज्जा त अहिलेका पाँचतारेका पनि हुन्नन होला । 
घाँस काट्न जाँदा पाकेका खनिउँ माटामुनी बाट उक्काएर पुछेर खाँदाको स्वाद अहिलेको फ्रुट सलादमा कहाँ पाइन्छ र अनि पहेँलेको भातमा टिमुर र मरहटि राखेर पकाएको मस्यौराको तरकारीमा साना फुर्लुँगे पिँडालु अनि पाक्ने बेलामा लौसीको माडा राखेपछि अहिलेको के के हो के के राखेको मिक्स भेज भन्दा अनि उत्कृष्ठ लाग्दथ्यो । अहिले पेटमा थोरै बिकासी चिल्लो परेपनि औषधी खाइहाल्नु पर्ने यहि ज्यानले आमा नभएका बेला काठको ठेकीमा दाविलोले कोट्टयाएर डल्ला डल्लै खाएको घ्यू बालुवामा पानी हाले झैँ हुन्थ्यो । अनि स्वास्थ्यको समस्या त नगन्य थियो अहिले जस्तो चर्पी र ट्वाइलेट पेपरको सट्टा खेतबारीको कान्लामा गएर काम तमाम गर्यो अनि त्यहि भित्ताबाट झुस तान्यो अनि पुछ्यो आहा कति मज्जा पेट पनि निमेष भरमै सर्लक्कै हुन्थ्यो । 
अनि बाटा मुन्तिरकी मिठू भाउजुले बोलाउनु भयो हजुर आउनु भइच्च भनेर केटाले भनित्तो आज यतै भात खान आम्नु है मिठो नमिठो जस्तो भए पनि दुख सुख यस्तै हो आम्नु होला नि भनेर तल बाट बोलाउनु भयो अनि मैले पनि हुन्छ भनेँ । अनि बजार गए पछि मान्छेहरु यसरी गामलाइ बिर्सिन्छन भनेर अब हजुरलाई हेरे हुनी भओ भन्दा मैले होइन त भने तर मेरो आफ्नै मगज रिवाइन्ड भयो । मैले नै पल्टन डाँडाको चौतारीमा बसेर शहर तिर अनि लाहूर तिर पसेर हराएका अनि धेरै बर्षमा आउने मानिसहरुलाई देख्दा यसै भन्ने गर्दथेँ अनि गोरु बाटोमा दौडिँदा डराएर भाग्न खोज्दा स्याँ स्याँ र फ्याँ फ्याँ गरेको थुचुक्क बसेको अबस्थामा म आफै थिएँ ।
यसै गरि म एक हप्ताका लागि आए पनि तिन दिनमै अघाएर आफ्नो गन्तब्य तर्फ फर्किँदै थिएँ । धेरै समय पछि पनि मेरो गाउँ अहिले पनि खास अगाडि बढेको थिएन । मानिसको मनस्थितिमा परिवर्तन गर्न केहि समयको आबश्यक पर्ने देखेँ मैले । म अहिले जिवनको यस्तो घडिमा छु कि म चाहेर पनि आफ्नो यथार्थलाई भुलेर फेरी यो सँसारमा फर्किन त सक्दिन तर अर्को यथार्थ पनि केहो भने शहरको बिकास मात्र देश बिकाश होइन । अहिले कोदोको रोटीको अनि मकैको तल आगो अनि माथि भुङ्ग्रो राखेर पकाएको आटोको मर्म हराएको छ अनि त्यो मरहटी र टीमुर त कहाँ हो कहा पुग्यो । अब रोक्नु पर्छ अतिक्रमण गाउँ माथिको जोगाउनु पर्दछ मरहटि र टिमुरलाई । अझ दुख लाग्दो कुरा त के भने शहरको बिकासले गाउँलाइ पनि अहिले अपाङ्ग बनाएको छ । घरमा काउली नलगाएर अधियाँमा कमाउन दिएर बजार बाट तराइदेखि आएको फोस्रो काउली र गोलभेँडा समेत गाउँ पसेको छ । बर्ष भरि लगाएर पालेको बोको बेचेर टेलिभिजन अनि मासिक २५० को केबल भाडा तिर्न बाध्य भएको छ बिकास । आफ्नो प्वाल परेको कपडा हातले छोपेर कपडाका डिजाइन हेर्दैछन मानिसहरु । 
मैले मेरो पोष्टहरुमा खाली माया प्रीतिका कुरा अनि यस्तै सपना बिपना हरुको प्रसँग ल्याउँदै गरेकोमा एक्कासी म गाउँ पस्दा साथिहरुलाइ अनौठो पनि लाग्न सक्छ तर अहिले हामि जहाँ छौ त्यसको बैशाखी त्यहि जन्म भूमि हो भनेर भूल्नु भनेको आफ्नो इतिहासलाई मेटाउनु जस्तै हो । अरु देशहरुमा आफ्नो मौलिकता हुन्छ आफ्नो राष्ट्रियता हुन्छ आफ्नो चिनारी हुन्छ तर हामिहरु त हामिहरुसँग भएका पृथक चिनारीहरुलाई पनि मेट्दै गएका छौँ । अरु त के कुरा लुम्बिनी समेत हाम्रो हो भन्न थालिसके छिमेकीले तर आवाज उठाउने कुनै नेपाली देखिएन भने अरु त झन झिना मसिना भए । उता कर्णालिमा अछूत भएर पिटेर मरेको ब्यक्तिको भन्दा दादागिरीको निहुँमा जेल पर्नेलाई उस्को आफ्नै कारणले उस्कै शत्रुले जेलमा पिटाइ गर्दा उस्को मृत्यु हुँदा नेपाल बन्दभयो सदन बन्द भयो अनि शहिद घोषणा मुद्धा फिर्ता के के हो के के । धिक्कार छ नेपालको राजनितीलाई आफ्नो कुर्ची जोगाउन बाबुरामले गरेको फोहोरी खेलले जिवनमै नउकासिने गरि बितृष्णा फैलिएको छ मेरो मानसपटलमा । 
बास्तवमा केहि समस्यानै छैन, जनतामा समस्या छैन तर नेतामा समस्या छ, नीतिमा समस्या छ । दृष्टिकोणमा समस्या छ, त्यसभन्दा बढि समस्या स्वार्थमा छ ! ब्यक्तिगत, पार्टिगत अनि गुट, उपगुटगत । अब त समाचारका पानाहरु पनि ज्वरो परेको खान्की जस्तै भएका छन नेपाली जनताका लागी शायद अब यिनै नेताका लागि कोहि जनताहरु पनि राजीहुने छैनन पछि लाग्नका लागि खाली पैसाले किनेका भरौटेहरु बाहेक अनि ब्यक्तिगत स्वार्थमा लिप्त जुकाहरु बाहेक ।

एउटा चेप्टो ढुङ्गा पोखरीको बीचमा पुग्ने गरि हुर्याएपछि थाहा भयो म बिपनामा अनि होशमा छु पानीले 


च्वाप्प गर्दै स्वार्लाक्क निल्यो ढुङ्गालाई अनि तरङ्ग म निरै आइपुग्यो जहाँ म पोखरीको किनारमा खुट्टा 


पानीमा चोपलेर बसिरहेको थिएँ । पानीमा इन्द्रेणिहरु पनि नजानिँदो तरिकाले सल्बलाइरहेकै थिए । अनि 


तिनै छालहरु सँगै अनि इन्द्रेणीको रङ्गहरु सँग म पनि मनको सपनामा तैरीरहेको थिएँ । म भित्र कताबाट 


हनुमानको प्रबेश भयो पोखरी तालमा परिणत भयो अनि ताल समुन्द्रमा फेरियो । 




सभ्यताले निलो रङ्गको कपडामा रातो टल्किने बुट्टा भएको लेहङ्गा लगाएकि थिई अनि म सँग अति 


मादकिएर हिँडिरहेकी थिई एक्कासी थपी "अस्ति तपाईँले रुमानीको सपना किन देख्नु भयो? मेरो देख्नु 


पर्थेन" भनेर न्याच्चिई मलाई त उ सँग रिस होइन कि हाँसो उठेर आयो बेस्करी हाँसे अनि उ पनि करैले हो 


कि हाँसी । सपना भनेको त आफूले चाहेर हुने त होइन नि लाटी अब यहि शँकाले तँलाइ जलाउने भयो यार 


तर के गर्नु म सपना देखिरहन्छु के गर्छौ त तिमीले भन्दा सोच्दै नसोची हजुरलाइ म निदाउनै दिन्न भन्थी 


फेरी कति हास्नु अनि गल्ति भएको महशुस भयो कि औँला टोकिहाल्थी लिपिस्टिक समेत लटपटिने गरि । 




म पनि एक जवान अझ सभ्यताको रङ्गसँग फागू खेलिरहेकै हुन्थे घरीघरी यो मेरो अपार स्वर्ग थियो । 


हामि एक आपसमा हराउँथ्यौ अनि फेरि खोज्न पनि हिड्थ्यौँ पनि फेरि भेटिएपछि उस्तै । जे होस मैले 


सभ्यतालाई अपार सम्पदा जस्तै मेरा हरेक सृजनाहरुको श्रोत मान्दथे । ए काली भनेर बोलाउँदा हजुर 


भनेर बोल्थी मैले हरेक शब्द उसलाइ मायाका कोसेली हुन्थे । तल भिरालो पठार अनि पुछारमा माइखोला 


माथी पट्टि खुला आकाशको बिचमा बतास चलिरहने चौतारीमा म उस्को काखमा सिरानी पारेर पल्टि रहेको 


हुन्थेँ उ मलाई गिजोली रहन्थी घरि घरी आँखा उघार्दा उस्ले मलाइनै हेरि रहेकि हुन्थी अब कालिको पालो 


भन्दा भो भो भन्थि मलाई यस्तो ह्वाङ्गै ठाउँमा सुत्दा मान्छेले के भन्छन भन्थी । लाज शरम को सिमा र 


सामाजीक सीमाको बीचबाट मसँग लुसुक्क आइहाल्थी अनि केके हो केके गिथोल्न थाल्थी ।


अब त कालिको र मेरो प्रेम कथा सार्वजनिक भैसकेको छ अनि भन्थि त्यो फेसबुकमा जे पायो त्यहि लेख्ने 


होइन नि भन्थि अनि उस्को काननीर गएर मैले साउती गरेझैँ गरी कुटुक्क टोकिदिन्थेँ अनि राति र पिरी 


भएर म सँग पनि लजाउँथी । खेल्नु त छँदै थियो तर यो समय अनि अबस्था को खेल अति रोमाञ्चक हुने 


रैछ ठिक त्यसैबेला कालीले मेरो कानै निर आएर कुरुरुरुरुरुरु गरि अनि म झसङ्ग भएँ अनि जुरुक्क उठेर 


भाग्न खोज्दा म त त्यहि पोखरीको अझ गहिरो भागमा कम्मर सम्म पानी ले डुबिसकेको थिएँ । लाग्यो 


आजकल सपनामा मात्र होइन किन बिपनामै सपना देख्न थालेँ यो के भैरहेछ मेरो जीवनमा भन्दै पोखरी 


बाट बाहिर निस्केँ त्यसबेला सम्म मेरो हनुमान म बाट उत्रिसकेको थियो ।

मलाई बासुरीले रुवायो 


तिमि बिनाका दिनहरु 

मैले मेरा हर समयहरु तिमिलाई मिस गरिरहेकी छु, तिमि किन म बाट टाढा भयौ म महुशस गर्न 


सकिरहेकी छैन, म सधैँ यहि सोचिरहेकी हुन्थेँ कि तिमिलाई मैले बुभ्न सक्छु, तर अहिले म यहाँ एक्लै 


रोइरहन बाध्य भएकी छु । तिमिबिनाका यि दिनहरु मलाई असाध्यै लामा भएका छन, तिम्रो माया अनि 


चुम्बन अनि हसिलो मुहारको बदलामा दिमागमा मैले त्यस्तो के गल्ती गरेँ र अहिले तिमि म बाट टाढा 


भइरहेका छौ भन्ने पनि मलाई थाहा छैन । केहि प्रश्नहरु अनुत्तरित छन... किन मेरो मनले खाली किन 


उदास भइरहेछ ? तिमिले मलाई कहिले सम्म मेरो मन दुखाई रहने हौ ? म किन मेरो दिमाग र सोच बाट 


बाहिर निस्कन सकिरहेकी छैन ? जीवनको अनकण्टार बगरमा आप्नै गरुङ्गो अनि थिचिएको मन लिएर 


एक्लै उभिइरहेकी छु,आश्चर्य चकित हुँदैछु कि तिमि एक्कासी कता हरायौ म बाट अनि हाम्रा सँझनाहरुलाई 


शुरुबाट याद गर्दे छु । अहिले मेरो मनभरी दिमाग भरी तिमिसँग बिताएका पलहरु नमेटिने छाप भएर 


सल्वलाईरहेका छन । के चीजले तिमिलाई म बाट टाढा बनायो अझै मेरो मनमा यो अनुत्तरित नै रहिरहेको 


छ ।

आँखा जुध्दा तिमिलेनै निलो रुमाल फर्फरायौ 

नचिनेरै मनमा पस्यौ बिच बाटोमा लडखडायौ 

बटुवाको बाटो छेक्यौ भुर्इँमा न भाँडामा बनायौ 

मायाप्रितिको नामै बिटुलो तिमिले त गरायौ

रुमानी मेरो कलेजमा प्रशासन अनि सुशासन हेर्ने अधिकार प्राप्त अति सुन्दर बोली ब्यबहार शरीर अनि हिस्सि परेकी दक्षता र योग्यता भएकी केटि थिइ । मेरो सबै कुरामा ख्याल राख्थी खाना खाने समय मेरो अनुहारमा हुने बक्ररेखाहरु उस्ले कति छिटो थाहा पाउँथि मलाई पत्तै हुन्थेन यहाँ सम्म कि मलाई कपडा किनिदिने अनि कहिलेकाहिँ मेरै कोठामा गएर पनि मेरो कपडा सजाई दिन्थी अनि भन्थि समय अनुसार लवाई पनि अजवको हुनु पर्छ कति भन्नु हजुरलाई मैले । टाई सुटको सेट मिलाई दिन्थि अनि अनुहारमा लोशनहरु पनि यसरी हो लगाउने भन्दै दलेर सिकाइदिन्थी । म सँसारका अन्य हरेक नारीहरुसँग जस्तो उ केटि हो जस्तै लाग्दैनथ्यो मेरो सबै कुराको ख्यालगर्ने अन्तरङ्ग साथी जस्तै भइसकेकी थिई । बिहान उठेदेखि राति सम्म उ म सँग काममै खटिएकि हुन्थी अनि मेरो ब्यबसायमै अनि त्यससँग सम्बन्धित कुरा मात्र गर्दथि । मेरो अनुहारमा पिम्पलहरु देखि भने आएर निचोरीदिन्थी अनि आबश्यक भए दबाइ पनि लगाई दिन्थी तै पनि कहिले पनि नारी हुनुको ब्यबसायिक आकर्षणको आभास हुन दिइन । हामि कुनै कुनै बेला कामको सिल्सिलामा टाँसिएका हुन्थ्यौँ कुनै पनि अङ्गप्रत्यङ्गहरु हाम्रा एक आपसमा मडारिन्थे जसरी बलवानहरु कुस्ति खेल्थे । जसरी म उ सँग खुला थिएँ उ पनि म सँग उस्तै थिई यो हामि दुबैले चाहेर वा आकर्षणले चाहिँ भएको थिएन । काम गर्दा गर्दा म मेशिन जस्तै भइसकेको थिएँ ठिक त्यसबेला रुमानीले मलाई सँगै जुलियाना वीच लिएर गई अनि हामि दिनभर त्यहाँ बसेका थियौँ । खाना पिना हाँसो ठट्टा भयो रमाइलो भयो अनि अन्तमा रुमानीले भनी हजुरलाई आफ्नो जिवनको बारेमा केहि सोच्नु भएकै छैन कि सोच्न भ्याउनु भएकै छैन भनेर अप्ठेरो प्रश्न म तर्फ तेर्स्याइ म अक्क न बक्क भएँ यो कुरा त मेरो मगजमै छैन भन्दै म आफैमा मडारिँदै थिए उस्ले फेरि अर्को तरवार हानि म अब हजुरसँग काम गर्ने दिन सकिन लागेका छन यति सम्मान गर्ने हजुरलाई छोड्न त मलाई मन थिएन तर म जाँदैछु भने पछि म झसँङ्ग भए मैले यस्तो सुनामी मेरो मानसपटलमा कहिले पनि ब्यहोरेको थिइन अनि तिम्रो त म छँदैछु नि भनेर म बेहोस भएँछु त्यसपछि मलाई थाहा भएन अनि सपनाको बेहोशी बाट बिपनामा आइपुग्दा मैले त पाताल बाट आकाशमा पुगे जस्तै भयो । लाग्यो म सपनामै रमाउन पाएको भए मेरी प्यारी रुमानी जस्को ब्यबहार आफैमा माया थियो जस्को स्याहार सुसार आफैमा अभिभावकत्व थियो । माया त अनुभव हो यो शब्दमा ब्यक्त गर्न सकिन्न जस्ले शब्दमा बाँध्ने प्रयास गर्दछ शायद यो त मायाको नाममा श्रृङ्गार मात्र हो जस्तो लाग्दछ सपनामै भए पनि सहि रुमानीको जस्तो ब्यबहार मेरो जिवनको अति सर्बोत्कृष्ठ कमाई हो जुन दिन मेरो अन्तिम ईच्छा पुरा हुने छ ।

सुनझैँ हजारचोटि खारे पो जिन्दगी हो 
कुन बेहोसीले भन्छ हारे पो जिन्दगी हो? 

गमलामा फूल सार्यौ खासै कमाल के भो? 
बाँझो भूमिमा बिरुवा सारे पो जिन्दगी हो। 

हो, काल चञ्चले छ आफ्नै लहडमा चल्छ 
त्यसलाई च्याप्प छोपी नारे पो जिन्दगी हो। 

टाढै कतै बसेर हर्दम गिज्याउँछ जो 
त्यो स्वर्गलाई भुँईमा झारे पो जिन्दगी हो।

दानी हुनका निम्ति दौलत हुनेले बाँडेछन्
मानिसले आफैँलाई बाँडे पो जिन्दगी हो।

मुर्दा हो जिउँदै त्यो जोजसले हार मान्यो
मृत्युले हार मानी छाडे पो जिन्दगी हो।

जताततै डढेलो लाग्दा हरियो देख्ने
दोषी नजरको जालो फारे पो जिन्दगी हो।

पर्दै नपर्दा दिक्क दिक्दार जिन्दगीमा
दुर्लभ बनेको चिट्ठा पारे पो जिन्दगी हो।

औँला समाती खोली तार्न सजिलो हुन्छ
तुफानबाट डुङ्गा तारे पो जिन्दगी हो।

अर्को जन्म कसैले देख्यो न देख्न सक्छ
यही जिन्दगीमै बाजी मारे पो जिन्दगी हो।

पानीका छालहरुले उचाल्दा म पानी माथि ओभानो भएर २ फिट जति माथि पुग्थेँ अनि उत्तिबेलै छाति पानीमा बज्रिँदा म मुनीको पानीले मेरो बाटो छोडिदिन्थ्यो । छालहरुमा ३६० डिग्रीमा घुम्दा मैले किनारमा बिकनीहरुलाई म होइन उनीहरु घुमेको देख्थेँ । किनार पनि कति साँघुरो समुन्द्र भएर पनि कति सानो लागेको हो मलाई ह्विस्कीले मात्तिएका इन्देणीका रेखाहरु घरी सात अनि चौध अनि नभएर एक्काइस रँगका पनि हुन्थे तिन तिर हुन्थे । लाग्थ्यो उनिहरु निस्तै पानी पिइरहेका छन म भने ह्विस्की को समुन्द्रमा पौडिरहेको ठान्थेँ ।

म किनारमा आउँदा चार जात अनि छत्तिस बर्णहरु दुइ गुना बत्तिसे देखाएर हाँसिरहेका थिए त्यो पनि मलाई देखेर अनि म पनि उनिहरु सँगै हाँसोको पइँचो तिर्न तम्सिएँ अनि झन हाँस्न थाले, अनि एक जात त गर्लम्मै ढले पछि अरु तिन वटा जात पनि चूप भए ... घिसार्दे समुन्द्र किनार भन्ने गिलो ठाउँमा लगियो पानीमा छ्यापियो त्यसैबेला आकाशबाट पनि पानी दरदरायो !! न ओत न बाढी कता जोगिनु अनि मुखामुख गर्नु भन्दा बाहेक केहि पनि रहेन, साँझ पनि पर्यो हावा पनि चल्न थाल्यो, कता जानु के खानु न ओढ्ने न ओछ्याउने अनि पाँच औँलाको मुठी जस्तै पोको परियो । म त चार जात छत्तिस बर्णको बिचमा थिएँ मलाई त बालै भएन अनि बिहान भयो अनि भएको नशाले पनि छोडेछ क्यारे अनि सबै हाम्रा पुर्खा चिम्पाञ्जीको रुपमा घटुवा भइसकेका थियौँ, एक छिन त सबै जना वाल्ल परियो म त झन एक्लै भएँ र चिच्याएँ ।

उत्तिबेला उत्तमले ! उत्तिबेला उत्तमले !! उत्तिबेला उत्तमले !!! एक पाथि च्यूराको चड्कन लगाए पछि पो थाहा भयो ... यि सबै मेरा सपना हरु ... अनि मैले पनि उसलाई फेरि एएएएएक !!!! दबाएर दिएँ, गधा!! तेरो के जान्थ्यो र मलाई उठाइस् !!! अनि फेरि उहि झाडन घाँटिमा बेरेर गाग्रि लिएर गैरीधारा को पँधेरो तिर हातमा मञ्जन लगाएको ब्रुश लिएर हिँडे ..... सपना पनि कस्ता कस्ता !!!!

MY  VALENTINE       

त्यतिबेला मैले कहिलेकाहिँ युवा मञ्च भन्ने मासिक पत्रिका पढ्ने गर्दथेँ अनि त्यसमा सबभन्दा पहिले बिज्ञान सम्बन्धि कथामा, अनि कोठेपद मिलाउने प्रतियोगिता मा अनि पत्रमित्रताका लागि छापिएका फोटो सहितको पेजमा मेरो आँखा गाडिन्थ्यो अनि म ति मध्ये मन पर्ने साथीहरुको नाम ठेगाना आप्नो कापीमा सार्थँ। शायद म भर्खर नौ कक्षामा अध्ययनरत थिएँ मैले यसै प्रयोजनका लागि लेख्न मिल्ने हुलाकको खाम सहित निलो कलरको हुलाक पत्र धेरैनै खरिद गरेको थिएँ ।

धेरैलाई चिठी पठाएँ मैले तर करिब दश प्रतिशतले मात्र फिर्ता गरे त्यो पनि केटि साथीले मात्र, अनि सोध्थे कि तेरो फोटो पठाइदे भन्थे, खुलेर लेख्दैनथे अझ कसैले त मेरो शिर देखि पैताला सम्मका सबै अँगको बारेमा एउटा बिरामिलाई डाक्टरले सोधे जस्तै हुने नहुने लम्बाई चौडाई आदि इत्यादि कतै बाँकि राख्दैनथे । अनि त्यस पछि मैले त्यस्तालाई त जवाफ पनि लेख्दिनथे ति मध्ये पनि म सँग एकदम बिचार मिल्ने मन मिल्ने एक जना सँग मेरा मित्रता प्रगाढ भयो । हामि न एक अर्कामा फोटो माग्दथ्यौँ न नाप सोध्थ्यौँ हाम्रो भावना एक जस्तै थियो त्यस पछि त हाम्रा सबै नाप नक्शाहरु पनि एक जस्तै थिए । हामिलाई नाप नक्शामा अल्झिरहने कुनै जरुरी नै थिएन । हाम्रा चिठीका लम्बाई हरु बढेर अब हुलाक पत्रमा नअटाउने भए अनि हवाई पत्रको खाममा कापिका पाना च्यातेर पनि चिठी लेख्न थालियो क्रम जारी नै भयो चार बर्षसम्म ।

अन्तमा फाल्गुणको महिना थियो मलाई पहिले आउने भन्दा तेब्बर साइजको चिठि आयो अनि पढ्दै गएँ यति धेरै बाढि आयो मनमा कि मैले थेग्नै सकिन । हामि चार बर्ष सम्म यति नजिक भयौँ तर पनि यस पछि के भन्न पर्ने हो भन्ने हामि दुबैमा कुनै अक्कल नै आएन । एकदम काँचा थियौँ हामिहरु बिल्कुल काँचा, न हामिले शब्दमा आइ लभ यू भन्यौँ, न म तिमि बिना मरिहाल्छु भन्यौँ तर नभनेरै धेरै कुरा भनिरहेको थियौँ । जिवनमा एउटा जिवनसाथीको महत्वको बारेमा बुभ्mन हामि दुबै सफल थियौँ ।

फगत त्यो उनको अन्तिम चिठि थियो मेरो लागि लगत्तै उनको बिबाह हुन आँटेको थियो म आफैलाई थाहा भएन ममा के भइरहेछ, मलाइ त्यो सँसार रानी हराएको माहुरीको घार जस्तै लागि रहेको थियो त्यति बेला, तै पनि मेरो हातमा केहि थिएन । अहिले सोच्दा लाग्दछ मैले हाम्रो चार बर्षको कालखण्डमै सबै कुरा भन्नु पर्दथ्यो तर सकिन अनि भन्ने उमेर पनि कहाँ थियो र अहिले सँझिदा उदेक लाग्दछ ।

जिवनकालमा कति सँग कुन कुन निहुँमा नजिक भइएहोला कसैले आफुले न थाहा पाएरै पनि मन पराउँथे र मलाई नभनेका थिए होलान कति लाई आफुले मन पराएर पनि भन्न नसकेर गुमाएका घटनाहरु होलान यी सबै मेरा बिगत भए । तर सम्पूर्ण रुपमा बुभ्mन उमेरले पनि ठूलो भूमिका खेल्दछ भन्ने मेरो सिकाई हो । मैले यो अनुभव अहिले भन्नुको तात्पर्य शायद हजुरहरुलाई नजिकैको तिथी ले दिएकै होला ।

मेरो भ्यालेण्टाइन मेरी सभ्यता हुन उनि मेरो जिवनयात्राकी अबिच्छिन्न सहयात्री भएकी छन यसमा कुनै दुइमत नै छैन तर मेरो जिवनमा जस्ले जीवनसाथीको महशूस गरायो माया के हो भन्ने महशूस गरायो आत्मा आत्मा बिचको सम्बन्धको बिजारोपण गरायो उनलाई नै मैले मेरो आदर्श भ्यालेण्टाइन को दर्जा दिएको छु शायद पहिलो पटक सभ्यतालाई समेत नखोलेको कुरा मैले सार्वजनिक रुपमा यहाँ हरु समक्ष राखेको छु । यो कुनै काल्पनिक कथा पनि होइन सपना पनि होइन ।।।

भ्यालेण्टाइन दिवसमा मातको साथ माग्दैछु

पहिले कहिल्यै नमागी अनुनय र याचनै नगरि तर आज किनहो जाग्दै छु 
जिन्दगीका नाममा तिमि इट्टाहरु थपिरह्यौ तर आज तिमीसँग एकरात माग्दैछु 

छातीमा उम्रेको निलो शिरिष जस्तै तिमीले निम्त्याइदिएका अवस्थाहरु 
चुपचाप गोड्दै स्याहार्दै आएँ तर आज, तिमीसँग एकरात माग्दैछु

आज म भित्रका यि उकुसमुकुस भावनाका असँख्य घडाहरु अनि तरङ्गहरु
उत्ताउला तरुणी भावना छताछुल्ल तिमिमा पोख्न तिमीसँग एकरात माग्दैछु

उफ्फ अचाक्ली छट्पटिमा मन भरी बग्रेल्ती चेतनाका बिज यत्रतत्र छरिदेउ
नौला लहराहरुले तिमीलाई अघाउनेगरि चिहाउन् आज, तिमीसँग एकरात माग्दैछु

म तिम्रो हिजो, आज, भोली र भोलिको पनि भोलीहरु व्याख्यागर्ने सिङ्गो दर्शन लेख्न
यही सपथ सहित एक वयष्क मातको साथ माग्दैछु, तिमीसँग एकरात माग्दैछु ।।